பொருள்:

நானே பிரம்மமாக இருக்கிறேன். எல்லா உலகங்களும், நானாகிய துல்லிய அறிவினால் மட்டுமே விரிக்கப்பட்டது. இந்த உலகங்களெல்லாமும், அதனைப் படைத்தவன் என்னும் பதவியும், அவித்தை எனும் முக்குணங்களடக்கிய மாயையினால், ‘கல்பிதமாக’ ஏற்றி வைக்கப்பட்டுள்ளன. (அதாவது படைத்தவுனும் அன்றி, படைத்த உலகமுமாயும் அன்றி), நான் துல்லிய அறிவாக மட்டுமே இருக்கின்றேன். இத்தகைய எப்போதும் நிலைத்த, முழுதும் ஆனந்த மயமான, உயர்ந்த, தூயமான பிரம்மத்தில் திடமான அறிவுடையவராக இருக்கிறாரோ, அவரே, (வெளித்தோற்றத்தில்) புலையனாக இருந்தாலும், இருபிறப்பேற்ற அந்தணராக இருந்தாலும் என்னுடைய குரு என்பது என்னால் நிச்சயிக்கப்பட்ட அறிவு (முடிவு).

முதல் வரி:

ப்ரஹ்ம ஏவ அகம் = நான் பிரம்மமாகவே இருக்கிறேன்; இதம் ஜகத் ச சகலம் = இந்த உலகம் எல்லாமும்; சிந்மாத்ர = துல்லிய அறிவினால் மட்டுமே; விஸ்தாரிதம் = விவரித்துக் கொண்டது;

இரண்டாம் வரி:

ஸர்வம் ஸ ஏதத் = இந்த எல்லாச் சடவுலகும்; அவித்ய யா = அவித்தை எனும் மாயையின்; த்ரிகுணயாய = மூன்று குணங்களினால்; ஷேஷம் = (படைத்தவனும், படைப்புமாக) எஞ்சியுள்ளது; மய கல்பிதம் = ஏற்றி வைக்கப்பட்டுள்ளன;

மூன்றாம் வரி:

இத்தம் = இவ்வாறு (புரிந்து கொண்டு); யஸ்ய = எவருக்கு; த்ருதா மதி: = திடமான அறிவு; சுக தரே = அளவிலா ஆனந்தமயமான; நித்யே = எப்பொழுதுமுள்ள ; பரே = மேலான; நிர்மலே = தூயமான;

நான்காம் வரி:

சண்டாளேஸ்து = புலையானக இருந்தாலும் ; ஸ து = அதே போல; த்விஜ அஸ்து = இருமுறைப் பிறந்தோனாக (அந்தணன்) இருந்தாலும்; யேஷா = எவர் இக்குணமுடையவரோ அவரே; குருர் இதி = இவரே குரு; மனீஷா ம ம = என்னுடைய நிச்சயித்த அறிவு (முடிவு).

விளக்கம்:

முதல் ஸ்லோகத்தில் ஜீவனைப் பற்றிய, அதாவது நம்மைப் பற்றிய ஆராய்ச்சிக்கு, நமது மூன்று அனுபங்களையே கருவாக எடுத்துக்கொண்டது போல, உலகைப் படைத்தவன் இறைவன் என்ற கோட்பாட்டின்படி, இறைவனை ஆய்வதற்கு, உலகத்தையே கருவாக, எடுத்துக் கொள்வது தக்கதே. அதனாலேயே ஆதி சங்கரர் இந்த இரண்டாம் ஸ்லோகத்தில், ஈஸ்வரன் (பிரம்மம்) யாதென விளக்க, ஈஸ்வரனால் படைக்கப்பட்டதாகக் கருதப்படும் உலகினையே ஆராய்ந்து, அதன் முடிவில் அந்த ஈஸ்வரனே ஜீவன் என்று மஹாவாக்கியத்தை நிருபிக்கின்றார்.

அதற்கான பாதையாக, அவர் எடுத்துக்கொண்டது காரண, காரிய விவாதம் (cause and effect). காரணம் என்பது ஆதார அறிவு. காரியம் என்பது விளைந்த செயல்.

முதல் ஸ்லோகத்தில் சொல்லியபடி, ஜீவன் மூன்று அவஸ்தைகளில் இருப்பதைப் போலவே, உலகங்களும் மூன்று அவஸ்தைகளில் இருக்கின்றன. இவற்றை முறையே ‘காரண அவஸ்தை’ (ஆதார அனுபவம்), ‘சூக்ஷ்ம அவஸ்தை’ (அணுமயமான அனுபவம்), ‘ஸ்தூல அவஸ்தை’ (பூத அனுபவம்) என்கிறது உபநிடதம்.

மாண்டுக்ய உபநிடதம், முதல் ஸ்லோகத்தில் கண்ட ஜீவனின் இந்த முன்று அனுபவ உலகங்களையும் முறையே ‘விஸ்வா’ (விழிப்புலகம்), ‘தைஜஸா’ (கனவுலகம்), மற்றும், ‘ப்ரக்ஞா’ (காரண அறிவுலகம்) என்று அழைக்கின்றது. அதேபோல இரண்டாம் ஸ்லோகத்தில் கண்ட உலகங்களின் இந்த மூன்று அனுபவ நிலைகளையும் முறையே ‘விரட்’ (பூத உலகம்), ‘ஹிரண்ய கர்ப்பம் ’ (நுண்ணிய கருவுலகம்), மற்றும், ‘ஈஷ்வர மாயா’ அல்லது ‘மாயை’ (மாயாவுலகம்) என்று அழைக்கின்றது. அதாவது ஜீவனுக்கும், உலகங்களாகக் காணப்படும் ஈஸ்வரனுக்கும், முறையே மூன்றுவித உடல்கள், அந்த உடல்களுக்கு மூன்றுவித அனுபவநிலைகள், அந்த மூன்று அனுபவ நிலைக்கும் மூன்று பெயர்கள்.

காரண அவஸ்தையில் உலகம், ஜீவனது ஆழ்துயிலைப் போல, வித்தாக அடங்கி இருக்கிறது. வேதங்கள் இந்தக் காரண அவஸ்தையில் இருக்கும் உலகத்தை ‘மாயை’ என்றும், அறிவுபூர்வமான ஈஸ்வரனிலேயே (பிரம்மத்தில்) இந்த மாயை அடங்கி இருப்பதாகவும் கூறுகின்றன. புராணங்களும் இந்த மாயையினையே ‘சக்தி’ என்று அழைக்கின்றது. சக்தி எப்போதும் மற்றதைச் சார்ந்தது அல்லவா? மாயா சக்தி ஈஸ்வரனையே சார்ந்து இருக்கின்றது. இந்த மாயை நம் அறிவிற்கு அப்பாற்பட்டது எனினும், மாயை மூன்று குணங்கள் கொண்டதாகும் என்பதனை, அந்த மாயையால் தோற்றுவிக்கப்பட உலகங்களின் குணங்களின் காரணத்தால் அறியலாம்.

இதனைத்தான் ‘த்ரிகுணா’ என்று மேலே சொல்லப்பட்டது. இக்குணங்கள் என்ன? முதலானது ‘ஸாத்விக்’ என்கிற அறியும் குணம்; இரண்டாவது ‘ரஜஸ்’ எனும் செயலாற்றும் குணம்; மூன்றாவது ‘தமோ’ என்னும் சடலமான குணம். இம்மூன்று குணங்களால் ஆனதே எல்லா உலகமும்.
மாயாவுலகிலிருந்தே முதலில் நுண்ணிய கருவான ஹிரண்ய கர்ப்பம் பிறக்கிறது. இது முதலில் ஆகாயத்தையும் (பரவெளி), பிறகு வாயு, தீ, நீர்,மண் ஆகிய ஐந்து பூதங்களையும் சூக்ஷ்ம அவஸ்தையாகப் படைத்தது. இவையே சூக்ஷ்ம ஐம்பூதங்கள் ஆகும். இந்த சூக்ஷ்ம ஐம்பூதங்கள் தம்முடைய காரண அறிவாகிய ஸத்வ குணத்தினால் உருவாக்கியவைதான் நம்முடைய மனமும், ஞானேந்திரயங்களும். அதனாலேயே மனமும், ஐம்புலங்களும் எப்போதும் அறிவுக்கருவியாக இருக்கின்றன.

இந்த சூக்ஷ்ம ஐம்பூதங்களின் செயற்குணமாகிய ரஜோ குணத்தினால், கர்மேந்திரியங்களும் பிராணனும் தோன்றின. பிராணன் எனும் உயிர் மூச்சு எப்போதும் செயல் ஆற்றிக் கொண்டிருப்பது இதனாலேயேதான். அதேபோலவே, இந்த சூக்ஷ்ம ஐம்பூதங்களின் சடமான தன்மையாகிய தமோ குணங்களினால், உலகில் தூலமான பஞ்சபூதங்கள் தோன்றின. இவையே, உலகில் நாம் அனுபவிக்கும் ஆகாயம், காற்று, நெருப்பு, நீர், மண் ஆகிய தூல ஐம்பூதங்கள். பிறகு, இந்த தூல ஐம்பூதங்களின் கலப்பினாலேயே, படிப்படியாக உலகத்தில் எல்லாச் சடப்பொருட்களும் தோன்றுகின்றன. ‘பஞ்சீகரணம்’ எனும் சிறிய நூலில், ஆதி சங்கரர் இப்பெரிய அறிவினை விளக்குகின்றார்.

மாண்டுக்ய உபநிடதம், ஜீவனின் மூன்று அனுப உலகங்களையும், ஈஸ்வரனின் மூன்று அனுபவ உலகங்களையும், ஆதார அறிவின் அடிப்படையில் ஒன்றே என்று காட்டி அதன் மூலம், ஜீவ-ஈஸ்வர ஐக்கியத்தைக் காட்டுகிறது. வேதங்கள், இந்த மூன்று ஜீவனுக்கும் ஈஸ்வரனுக்குமான இந்த மூன்று அனுபவ உலகங்களையும், முறையே ‘அ’, ‘உ’, ‘ம்’ என்ற விதை-எழுத்துக்களால் குறிப்பிடுகின்றது.

அதாவது ‘அ’ என்பது ஜீவனின் விழிப்புலகத்தையும், அதன் விரிவான, ஈஸ்வரின் பூத உலகத்தையும் காட்டுகிறது. அதேபோல ‘உ’ என்பது ஜீவனின் கனவுலகையும், அதன் விரிவான ஈஸ்வரனின் நுண்ணிய கருவுலகையும் குறிக்கிறது. ‘ம்’ எனும் எழுத்து, எல்லா உலகங்களையும் தன்னுள்ளே இழுத்துக்கொண்டு, காரணமாயிருக்கின்ற ஜீவனின் உறக்கத்தையும், அதன் விரிவான ஈஸ்வர மாயையும் காட்டுகின்றது.

‘அ’ எனும் ஒலி விரிவதாலும், ‘உ’ எனும் ஒலி ஒடுங்குவதாலும், ‘ம்’ எனும் ஒலி மூடுவதாலும், இந்த விதை எழுத்துக்கள், இந்த உலகங்களுக்கு மிகப் பொருத்தமான குறிகளே அகும். இவ்வுலகங்கள் எல்லாம் ஒன்றாகிக் கலந்து, சாட்சியாக இருக்கும் பிரம்ம்மே ‘அ உ ம்’ எனும் ஒலியால் எழும் ‘ஓம்’ எனும் மந்திரம். அதனாலேயே வேத மந்திரங்கள் ‘ஓம்’ எனத் தொடங்கி ‘ஓம்’ எனவே முடிந்து, எல்லாம் பிரம்ம மயம் என்று அறிவுறுத்திக் கொண்டே இருக்கின்றன.
சரி, இறைவன் இவ்வுலகைப் படைத்தார் என்ற கோட்பாட்டின் காரணம் என்ன? இதற்கு விடை, காரண காரிய விவாதமே ஆகும் (cause and effect). படைப்புக்கு, படைத்தவன் காரணம் ஆகவேண்டும் என்ற கட்டாயத்துக்குக்காகவே, இறைவனே உலகின் படைப்புக்குக் காரணம் என்று எடுத்துக் கொள்ளப்படுகிறது. இதனை ‘நிமித்த காரணம்’ என்று வேதம் கூறுகிறது.

அப்படியானால், இறைவனுக்கு உலகைப் படைப்பதற்கான அறிவும், பொருளும் அவசியமல்லவா? அது எப்படி சாத்தியாமானது என்றால், இறைவன் அறிவுமயமானவர் என்ற வாக்கினால், இறைவன் வேறு, அவரது அறிவு வேறு என்றில்லை, அதனால் அறிவு பூர்வமான இறைவனே உலகங்களின் படைப்புக்கு மூல காரணம் என்று ஆகிறது. மேலும், உலகைப் படைக்க அவரது உடமையான மாயையே மூலப்பொருளாக எடுத்து கொண்டிருக்கிறார். அப்படி என்றால், இறைவன் தன்னுடைய மாயையினையே உலகமாகக் காட்டிக் கொண்டிருக்கிறார். அதாவது, உலகைக் காண்கையில் கடவுளைக் காணுதல் நியதி. இதனையே ‘உபாதான காரணம்’ என்கிறது உபநிடதம்.

அப்படி என்றால், உலகின் நிறை குறைகளுக்கெல்லாம் இறைவனே காரணம் என்றாகிறதல்லவா? எல்லாப் பாவபுண்ணியங்களும் அவருடையதே அல்லவா? இவ்வினாவிற்கு அத்வைத ஞானம் கூறும் விடைதான் ‘கல்பிதம்’ என்று மேலே ஆதிசங்கரரால் காட்டப்படுகிறது.
கல்பிதம் எனும்சொல், ஒன்றின் மேல் மற்றொன்று ஏற்றி வைக்கப்பட்ட தோற்றம். (Super-Imposition). கல்பிதம் எனும் இந்தக் கருத்து, மிகவும் ஆழ்ந்த கருத்து; பெரும்பான்மையான மனிதர்களது மனமும் அறிவும் எதனை விழைகிறதோ அதனையே கல்பிதமாக மாயை தருகின்றது.
இன்றைய கற்பனைகள் நாளைய விளைவுகளாக, தூல உலகில் வருகின்ற காரணமும் இதுவே. விஞ்ஞானத்தின் வளர்ச்சி என்று நாம் கொண்டுவரும் மாற்றங்களும், தூல, சூக்ஷ்ம அறிவினால் ஜீவன் விரும்புகின்ற படைப்புக்களின் கல்பிதமே ஆகும். அதனாலேயே அத்வைதம் எனும் ஆதார அறிவின் அடிப்படையில் நோக்காமல், தூல உலகங்களையே ஆராய்கின்ற அறிவியல் மனதில், அதன் முயற்சிக்கும், விருப்பத்துக்கும் ஏற்ப, கல்பிதமான விளைவுகள் கிடைத்துக் கொண்டிருகின்றன.
தூல உலகத்தை மட்டுமே ஆராய்கின்ற, தூல உலகங்களுக்கு, ஒரு கற்பனையான தொடக்க காலத்தினைக் கொடுத்து, முடிவுக் காலத்தை நிர்ணயிக்க நினைக்கின்ற அறிவியலுக்கு, இந்தக் கல்பிதம் எனும் அத்வைதக் கோட்பாடு ஒரு தத்துவ வினா (Philosophical Challenge). அத்வைத ஞானத்தினைப் பயில்வோருக்கு, கல்பிதம் என்பது அவசியமான தத்துவப்படி; அதில் ஏறியே தம்மை அறியும், அதன்மூலம் இறைவனை அடையும் ஆன்ம வினா (Spiritual Challenge) விற்கு நம்மால் விடை தேடமுடியும். அதற்கான தடங்களே உபநிடதங்கள்.

‘மரத்துள் மறைந்தது மாமத யானை’ என்பார்கள். மரத்தாலான யானையினைக் காணும்போது, அதனை யானை என்போம். எனினும், அது மெய்யன்று, அது மரமே எனும் ஆதார அறிவு கூறும். இங்கே யானை என்பது மரத்தில் கல்பிதம். அத்வைத விளக்கங்கள் எல்லாம் பொதுவாகக் காட்டும் ஒரு உதாரணம் – இருளில் கயிற்றில் தெரியும் பாம்பு. இங்கே பாம்பு கயிற்றில் கல்பிதம். இதனைப் போலவே, உலகங்களும், படைத்தவன் என்ற பதவியும், பிரம்மத்தில் கல்பிதம்.
அத்வைத ஞானம் எனும் ஒளிவிளக்கால் மாயையினைக் கடந்த பிரம்மத்தை உணரும்போது, கல்பிதம் ஏதும் இல்லை. அதனால் அங்கே உலகம் இல்லை! படைத்தவன் என்ற பதவியும் இல்லை. எங்கும் ஒன்றேயான ஆனந்தம். இதனையே ‘ஸர்வம் பிரம்ம மயம்’ என்பர் சான்றோர். இதனை உணராதவரையில், உலகங்கள் தொடர்ந்து தோன்றியும் அழிந்தும் வருவது நடக்கும். அத்தோற்றமும், அழிவும், அவற்றின் தன்மையும், வேறுபாடுகளும் நாமே நம்முடைய அனுபவ உலகங்களில் ‘கல்பிதமாக’ உருவாக்கிக் கொண்டிருப்போம்.

இவ்வாறு முதல் இரண்டு ஸ்லோகங்களினால் ஜீவ-ஈஸ்வர ஐக்கியத்தை விளக்கி, அதனால் சம நோக்கினை உணர்த்தி, இவ்வரிய ஞானத்தை உணர்ந்த புலையனும் வணங்கத்தக்க குருவே எனத் தமது நிச்சயித்த அறிவையும் தருகிறார் பகவான் ஆதி சங்கரர். இனி வரும் ஸ்லோகத்தில் அத்தகைய ஞானம் அடைய நாம் செய்ய வேண்டிய கடமைகளையும், அதனால் அடையும் பலனையும் விளக்குகின்றார்.