தனதனன தானனன தனதனன தானனன
தனதனன தானனன – தனதான

உனக்கு ஆடைகளை அணிவித்து ஆராதிக்க, ஆயிரம் கரங்களுடைய ஆதவனின் திறமும், உன்னை மலர்களால் தொழ, திருமாலின் மாதவமும், நறுமணப் பொருளைத் தந்து வரவேற்க வளியின் வளமும், உனக்கு உணவைப் படைத்து உபசரிக்க அக்கினி வடிவமான தேவர்களின் திறமையும், வழிபாட்டுக் கலன்களைப் படைக்க உலகைப் படைத்த பிரம்மனின் தன்மையும் (ஆகிய இத்திறமைகள்), என்னிடம் நிலைத்து இருக்குமேயானால், உமது வழிபாட்டை யான் (சரியாகச்) செய்யக்கூடும், ஓ, இளம்பிறை தலையணிந்த, இறைவா, உயிர்களின் தலைவா!

குறிப்பு:
எங்கும் பரந்திருக்கும் பரம்பொருளுக்கு, படர்ந்திருக்கும் சூரிய ஒளியே தக்க ஆடையாகும் என்றால், அதனைத் தர எனக்கு எங்கே வலுவிருக்கிறது!

தனது கண்களையே மலர்களாகக் கொடுத்து அர்ச்சித்த, மாதவனைப் போன்ற தவம் எனக்கு எங்கே இருக்கிறது! வளியைப் போன்ற பரவும் திறன் இருந்தால் அல்லவா, நீ இருக்கும் இடமெல்லாம் சென்று, நறுமணம் காட்டி உன்னை வரவேற்க முடியும்! அறிவாகிய தீயினை முகமாகக் கொண்ட தேவர்கள், அத்தீயினால் சமைத்து அளித்த தூய ஞானமல்லவா நினது பிரசாதமாகப் படைக்கப்பட வேண்டும்!

வழிபாட்டுக்கு உதவும் கலன்கள் எல்லாம், உலகில் உள்ள எல்லா உடல்களும் என்றால், அவற்றைப் படைத்த பிரமனின் வலிமை அல்லவா, எனக்கு இருக்க வேண்டும்! இவை எல்லாம் என்னுள் இருந்தால், என்னாலும் உனக்குத் தக்க வழிப்பாட்டினைப் படைக்க முடியும்.
இப்படி ஆதி சங்கரர் கூறியிருப்பது, இத்திறமைகளுக்கெல்லாம் விளக்காக இருக்கின்ற மனதையும் அறிவையும், நாம் இறைவனுக்காக முற்றுமாய் அர்ப்பணிப்பதாலேயே அடங்கும் என்று முன்பு 27ம் பாடலில் கூறிய உண்மைக்குச் சான்று கூறுவதாகத் தோன்றுகிறது. (30)