மயிலுக்கும் சிவனுக்கும் சிலேடை
தன்னன்னன தன்னன்தனதன தன்னன்னன தன்னன்தனதன
தன்னன்னன தன்னன்தனதன – தனதான |

உச்சிக் கொண்டையாக வானத்தை உடையவரும் (உயர்ந்து நிற்கும் கொண்டை உடையதும்), அரவங்களின் விழிகளால் நிறைத்த உடலைக் கொண்டவரும் (அரவங்களின் விழிகளைப் போன்ற முத்திரைகளை உடைய தோகையினை உடலில் கொண்டதும்), அடிபணிந்து வணங்குபவருக்குள் விளைந்து (காண்பவர்கள் வியக்கும்படியாக) பிரணவமாகிய ஒரே நாதத்தை அருள்பவரும் (கேகீ எனும் ஒரே ஒலியினை எழுப்புவதும்), உயர்ந்த மலைகளில் ஒளியாய் விளங்கும் உமையினைக் கண்டு களிப்படைந்தவரும் (உயர்ந்த மலைகளில் தவழும் மேகத்தினைக் கண்டு களிப்படைந்ததும்), அதனால் மறையாகிய வேதங்களின் நடுவில் (அதனால், விரிந்த பெருங்காட்டின் நடுவில்), கருநீலமான விடத்தைக் கழுத்தில் கொண்டு நடனமாடும் (கருநீலக் கழுத்தினைக் கொண்டு, நடனமாடும்) சிவபெருமானை (மயிலை) யான் வணங்குகிறேன் (யான் மனத்தில் நிறுத்துகிறேன்).

குறிப்பு:
கருண மழை மேகம் வந்துவிட்டது என முந்தைய பாடலில் காட்டிய பகவான் ஆதி சங்கரர், அக்கருணை மேகங்களைக் கண்டு களித்தாடும் மயில்களையும் பார்க்கிறார். எதையும் சிவமாகப் பார்க்கும் ஞானியல்லவா அவர்! அதனாலே, மயிலும், சிவனும் ஒப்பு எனும்படியாக இப்பாடலை அமைத்துள்ளார்.

‘அர்ச்சிப்பவருட் சித்சுகமென’ என்பது சிவனைத் துதிப்பவர் மனதில் சிவானந்த வெள்ளமாக எனவும், பார்ப்பவருக்கு மகிழ்ச்சி தருவதெனவும், ‘நச்சுக்கரி மிச்ச’ என்பது ‘விடம் மிஞ்ச’ என்றும், ‘விடம் போன்ற கருமை மிஞ்ச’ என்றும், ‘தகு கழுத்தச்சுப்பெறு’ என்பது அத்தகைய அச்சினைக் கழுத்தில் கொண்ட என்றும், ‘இச்சைத் திருமயில் பட்சி’ என்பது விரும்பத்தக்க, வளமுடைய மயிற்பறவை என்றும், திரு மயிலை ஆளும், விரும்பத்தக்க சிவன் என்றும் பொருள்பட தமிழில் தரப்பட்டது. (53)