தானனன தானனன தானனன தானனன
தானனன தானனன – தனதான

என்னவெனச் சொல்வது நினது திருவிளையாடலை, உயிர்களின் அரசே! இத்தகைய நினது துணிவு வேறு யாருக்கு இருக்கிறது! இப்படிப்பட்ட ஒருமைப்பட்ட ஆன்மநிலையை வேறு யாரால் அடைய முடியும்! தேவர்கள் குழப்பமடையவும், முனிவர்கள் அஞ்சவும், அண்டங்கள் எல்லாம் அழியவும் நடக்கின்ற (ஊழிக்காலச்) செயலை, அச்சமற்றுப் பார்த்துக் கொண்டு, ஆனந்த நிலையில், திருவிளையாடல் புரிந்து கொண்டு தனித்து இருப்பவர் தாங்கள்!

குறிப்பு:
அழிவு என்பது துயரமில்லை. அது ஆக்கத்தின் வித்து. தன்னிடமிருந்து பிரிந்தாற் போலச் சென்று பல உடல்களாக, உயிர்களாக விளங்கும் ஆன்மசக்தியை, மீண்டும் தன்னுளே சேர்த்துக் கொள்ளும் பெரும் கருணையே ஊழிப் பேராழியாகிய பெரும் அழிவு. அனைத்தும் அச்சமயத்தில் வேறுபாடுகளற்றுப் போகின்றன. எல்லா வேற்றுமைகளையும் தன்னுளே ஏற்று, இரண்டல்ல எனக்காட்டும் பரம்பொருள் மட்டுமே, அவ்வரிய ஆனந்தத்தை சுகித்தபடி, தனித்து நிற்கிறது.

அச்சுகத்தின் துளியை, ஜீவர்களாகிய நாமும் சுவைத்தனுபவிக்க முடியும். அப்படி உணர்பவர்களே ஜீவன் முக்தர்கள், அவர்களில் தலையானவராகிய ஆதி சங்கரர், அப்பேறினை நினைவுபடுத்தவே, இப்பாடலைத் தந்துள்ளார் எனத் தோன்றுகிறது.

ஆழ்துயில் என்பதும் ஒரு அழிவுதான். இதனை மறை ‘நித்தியப் பிரளயம்’ என்று அழைக்கிறது. ஆழ்துயிலில் மனதை இழந்து, அதனால் கட்டும் காலமும், தேசமும் கடந்து, துயரங்களின்றி, சொல்ல முடியாத சுகத்தினில், எல்லா உயிர்களும் இருக்கின்றன. அச்சுகம் மனதைத் தாண்டிய அனுபவம். அப்போது எந்த உலகங்களும், உயிர்களும் இல்லை. தானே தனியாய் இருக்கும் தந்நிறைவு அது. அது, நாம் வெளியிலிருந்து ஈட்டப்பட்ட நிலை அல்ல, நம்முடைய இயற்கை நிலை. ஆனால், ஆழ்துயிலின் அனுபவ சுகம், விழித்த பின்னரே நம்மால் அனுமானிக்கப்படுகிறதே ஒழிய, ஆழ்துயிலின் போதே நம்மால் உணரப்படுவதில்லை.

ஏனெனில், ஆழ்துயிலில் அவித்தை எனும் அறியாமைப் போர்வை மூடிக் கிடக்கிறது. அதனை ஞானத்தினால் விலக்கி விட்டால், ஆழ்துயிலை விடச் சுகமான சமாதிநிலை எனும் தன்னை அறிந்து துயில்கின்ற ஆனந்த நிலை, நமக்குள் எப்போதும் இருக்கும். அந்நிலை ‘ஆன்மாவே தான்’ என்ற தகைமை நிறைந்த தந்நிறைவு நிலை. (34)