கோஶேஷு பஞ்சஸூ = ஐந்து கோஸங்களில் அல்லது ஐந்து உடற்கூறுகளில்; அதி₄ = மிக முக்கியமான; ராஜமானா = ஆளுமை கொண்டிருப்பதான; பு₃த்₃தி₄: = அறிவாகிய கூறு; ப₄வானி = அன்னை பவானி; பிரதி = ஒவ்வொரு; தே₃ஹ = உடலிலும்; கே₃ஹம் = வீடாகக் கொண்டு; சாக்ஷி ஶிவ: = சாட்சியாக விளங்குகின்ற சிவன்; ஸர்வ க₃ணோ = எல்லா உயிர்களிலும்; அந்தராத்மா = ஆழ்ந்த ஆன்ம வடிவானவன்; ஸா = என்பது; காஶி : = ஒளி மயமான காசி; அஹம் = நான்; நிஜ போ3த4 ரூபா = மெய்யான அறிவு வடிவான (ஆன்மா)

அன்னமயம், பிராணமயம், மனோமயம், விஞ்ஞானமயம், ஆனந்தமயம் என்று கருதப்படுகின்ற ஐந்து கோஸம் அல்லது உடற்கூறுகளில், மிகவும் முக்கியமான, ஆளுமைத் தன்மையுடன் விளங்கும், அறிவாகிய விஞ்ஞானமய கோஸத்தில், எல்லா உடல்களிலும், வீடாகக் கொண்டு, விளங்கி வருபவள்தான் அன்னை பவானி. (ஆதாரமாக) எல்லா உயிர்களிலும், சாட்சியாக விளங்கும் ஆன்மாவே சிவமாகிய பரம்பொருள். அந்த ஆன்மாவாகிய நானே (ஒளி மையமான) காசி நகரம்.

வேதாந்தம், தன்னை அறிதல் எனும் ஆத்ம வித்தைப் பாடங்களில், உடலைப் பலவழிகளிலும் பகுத்தறியத் தருகிறது.

வல்லுடல் (ஸ்தூலம்), மெல்லுடல் (ஸூக்ஷுமம்), வினைவிளையுடல் (காரணம்) எனப் பகுத்தறிவது ஒருவகை. மற்றொரு வகை, உணவுப்பிண்டமான வெளியுடல் (அன்னமய கோஸம்), உயிர்மூச்சு வடிவான காற்றுடல் (பிராணமய கோஸம்), எண்ணஅலைகளான மனவுடல் (மனோமய கோஸம்), பகுத்தறிகின்ற அறிவாகிய உடல் (விஞ்ஞானமய கோஸம்), எண்ணம்,மதியற்று, வெளிஉடல் உணர்வற்று சுகமாய் இருக்கும் களியுடல் (ஆனந்தமய கோஸம்) என ஐந்து வகையாகப் பார்ப்பது ஆகும். இதிலே களியுடல் எனும் ஆனந்தமய கோஸம், அறியாமையில் ஆழ்ந்த உறக்கம் என்றும், எல்லாம் அறிந்த நிலையில் ஸமாதி அல்லது அறிதுயில் என்றும் சொல்லப்படும். எனவே, இந்தக் களிஉடல் ஒரு அடையும் நிலை என்பதால், இதனைத் தவிர்த்த மற்ற நான்கு உடற்கூறுகளே நடைமுறைக்கு எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டது.

இவ்வுடற் கூறுகளிலே, எது மிகவும் முக்கியமானது என்றால், அறிவுதான். அறிவினாலேயே மனமும், மனதின் ஓட்டதினாலேயே, செயலும், செயலுக்கு உதவும் கருவியாக, மற்ற அன்னமய, பிராணமய கோஸங்களும் செயல்படுகின்றன. எனவே அறிவே ஆளுமை கொண்டு விளங்குகிறது. அந்த ஆளுமைச் சக்தி தான், காசியில் இருக்கின்ற பவானி அன்னை. அந்த சக்தியே திரிபுவனம் நிறைத்தவள் என்று வேதங்கள் சொல்வதும், விழிப்பு, கனவு, ஆழ்துயிலாகிய மூன்று அனுபநிலைகளுகளிலும் நிறைந்த அறிவு என்பதும் ஆகும்

பவானி என அன்னை பார்வதியினைக் காட்டுகின்றது இப்பாடல். சம்ஸ்கிருத மொழியிலே ‘பவ’ என்பதற்கு ‘இருத்தல்’ என்றும் ஒருபொருள். ‘நி’ எனும் விகுதிக்கு, ‘வழிகாட்டுதல்’, ‘உள்ளிருத்தல்’ என்றும் பொருள். அதனால், ஆளுமைச் சக்தியாகத் தன்னுள் விளங்கும் அறிவாகிய பவானி, வழிகாட்டுகின்ற, உள்ளிருத்தும் ஆன்ம ஞானத்தைக் குறிப்பதாக்க் கொள்ளலாம். பகவான் ஆதிசங்கரரின் பவானி அஷ்டகம் எனும் எட்டுப் பாடல்களான துதியினை, இப்பொருளின் விளக்கமாகப் படிக்கும்போது, உண்மையின் ஆழம் ஒளிரத் தெரியும்.

எல்லா உடற்கூறுகளையும் தாண்டி, நிறைந்து விளங்கும் பவானியெனும் சக்திக்கு ஆதாரமாக, சாட்சியாக மட்டுமே விளங்குகின்ற ஆன்மாவே, காசி நகரில் இருக்கும் சிவபெருமான். கடந்து உள்ளே இருக்கும், கடவுள் அதுவே. இவ்வாறு அரிய அத்வைதக் கருத்துக்களைக் காசி நகரத்துக்கு உவமையாகக் காட்டிய பகவான் ஆதிசங்கரர், ஜீவன் முக்தர் எனும் நிலையில் இருப்பதாலேயே ஆன்மாவாகிய நானே காசி நகரம் எனக் கூறுகின்றார்.